Iedere organisatie, politieke partij of maatschappelijke beweging heeft iets te evangeliseren. Een missie die aan de man gebracht moet worden. En wat die missie inhoudelijk ook voorstelt, als het verhaal goed verteld wordt, komt de boodschap aan. Is het verhaal inconsistent, onecht of irrelevant, dan haakt men af.

Er is echter een groot verschil tussen de politieke arena en het bedrijfsleven. Immers, als een product of dienst niet deugt, dan haakt de consument af. Als een politiek programma niet deugt, dan zijn de meningen verdeeld. De waarheid ligt in het midden. De partij die het meest geloofwaardig de zwarte piet uitspeelt, wint.

Dankzij de media is de politiek uitgegroeid tot een sensationeel schouwspel van winnaars en verliezers, helden en boeven, drollenvangers en draaikonten. Dat maakt het interessant om te zien wie stemwaardig blijkt, en wie niet. En welke middelen daarvoor worden ingezet. Want nogmaals, het gaat over geloofwaardigheid, vaak vermomd in een fraai verklede werkelijkheid, niet om de naakte waarheid zelf.

Dat maakt de politiek tot een arena waar verhalen bij uitstek floreren. Feiten worden verpakt in emoties en voorzien van allerlei geuren en kleuren om de hoofden en harten van mensen aan te spreken. Dit illustreert meteen het gevaar van goed vertelde verhalen die worden ingezet voor foute motieven. De geschiedenis kent hier tal van voorbeelden van.

De politieke boodschappen die mensen onthouden zijn altijd verpakt in emotioneel geladen verhalen. In verkiezingstijd zijn dit de krachtigste wapens van de politicus. Ze worden ook niet zelden ingezet om concurrenten zwart of belachelijk te maken.

Een beroemd voorbeeld is de zogenaamde ‘Daisy TV ad’, het eenmalig uitgezonden reclamefilmpje waarmee Lyndon Johnson de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 1964 van Barry Goldwater wist te winnen: